“Een droom”
(door Bart Heytink, , worstelend met de zin van het leven, uiteengescheurd door huwelijk en relatie, uiteindelijk de strijd verliezend en zelfmoord plegend in 1989)
Ik heb in de hemel gezien.
Alles was heel stil.
Alleen die stem
van die man
zo hooggezeten.
Zijn stem is muziek,
hij lokt mij,
wenkt mij.
Maar het is nog geen tijd.
Toch heb ik in de hemel gezien.
Het was al een kerk
met ramen als orgelpijpen.
En het was er heel stil.
Zo stil, dat ik
mijn eigen stilte kon horen.
Wat was het sil in mij.
Ik heb in de hemel gezien,
maar mijn stilte was te groot.
Er was niets waarover
ik iets zeggen kon.
Althans niets goeds,
wel veel andere dingen,
maar die horen in de hemel niet thuis.
Toch heb ik in de hemel gezien,
maar ik mocht er (nog) niet bij,
Waar is mijn hemel ?
Waar is mijn hel ?
Het tweede weet ik, het eerste niet.
De hel is hier.
die maken wij zelf !
Ik heb in de hemel gezien,
alleen maar gezien.
Pas dan kun je er in
als je zelf
de hel
hebt overwonnen !
