Ik keek uit over een woestijn met kleine en grotere oases. Een hele brede zandwereld met hier en daar wat groen. Sommige oases bestonden uit alleen een palm met hier en daar wat helmgras, anderen waren groter met watervallen, palmen en bloemen. De woestijn zelf was woest, striemende windvlagen…..rollende uitgedroogde struiken, hier en daar een half door het zand bedolven geraamte van een dier…
Je liep er langs, moeizaam zwoegend en stappend door het zand, zoekend van oase naar oase. De ene oase bleef je wat langer dan de andere, maar je ging toch steeds weer verder. Je stappen werden trager…
Toen was het alsof ik werd opgetild en ik keek over alles heen.
Aan het eind van de horizon was alles groen, met veel palmen, groen fris gras, en veel leven. Ik zag herten en konijnen, olifanten en kuddes reebokken. En daartussen zag ik twee kinderen spelen. Het was een mooi paradijselijk gezicht.
Ik aarzelde om het door vertellen, niet zozeer het gezicht zelf, maar wel om de twee kinderen die ik zag, en de persoon mij had verteld dat ze geen kinderen konden krijgen.
Later bleek zij in verwachting te zijn van een tweeling......